Voordat ik kinderen kreeg zei mijn vriend tegen me: ‘als we ooit kinderen krijgen wil ik niet meer werken waar ik nu werk’. Hij werd niet meer blij van zijn werk. Toen ik hoogzwanger was nam hij ontslag. Hoewel ik wel een vaste baan had voelde het voor ons allebei als een enorme sprong in het diepe.
Wie zegt er nu zijn baan op met een kindje erbij? Was het niet heel onverantwoordelijk? Dit was voor onze allebei heel spannend.
Toen Lucas eenmaal geboren was en ik verlof had merkten we hoe fijn het was deze bijzondere (en vaak ook zware) periode samen door te brengen. We hadden alle tijd om te wennen aan het kersverse ouderschap, aan onze zoon en ook aan onze nieuwe relatie met een kindje erbij.
Hoewel we dachten dat deze periode tijdelijk zou zijn, liep het heel anders.
Een logische en verstandige stap was geweest als ik meer zou gaan werken zolang mijn vriend nog geen nieuwe baan had. Maar ik wilde helemaal niet meer werken. Ik wilde juist minder werken. Ik wilde rustig mijn studie tot psychosociaal werker afronden.
Dus, mijn vriend deed af en toe wat freelance klussen waardoor we weer een paar maanden voort konden.
En zo gaat het nu al 4 jaar.
Een leven waarvan ik 5 jaar geleden niet durfde te dromen, omdat ik dacht dat dit alleen weggelegd was voor mensen met heel veel geld.
Maar het kan. Door heel bewust, steeds opnieuw, keuzes te maken in wat ik het allerbelangrijkst vind. En daar naar te leven.
- Door vertrouwen te hebben.
- Goed voor mezelf te zorgen.
- Regelmatig stil te staan en na te gaan of ik nog doe wat ik echt wil.
Steeds opnieuw de balans zoeken tussen goed zorgen voor mezelf en zorgen voor mijn gezin.
En jij kan dat ook. Ik kan jou op die weg begeleiden.
