Ik heb geen kinderen die zomaar alles van mij aannemen. Best jammer 😉 Vaak denk ik… ‘Doe het gewoon’, maar ik weet ook: ze houden mij scherp.
Want ongemerkt doe ik zoveel dingen omdat het zo hoort. Maar dat betekent niet dat dit ook altijd het beste is.
Zeker in opvoedland bestaan er eindeloos veel ‘beste manieren’. Ze zijn ons vanaf onze geboorte ingeprent.
- Je eet netjes je bord leeg.
- Je kind moet alleen in slaap leren vallen.
- Je leert je kind dankjewel zeggen.
- Je moet consequent zijn.
- Je gaat naar die paasbrunch, ook als je geen zin hebt.
- Wie A zegt, moet ook B zeggen.
Misschien heb jij ook een kind wat vaak vraagt: waarom is dat belangrijk? Met ‘dat doen we nu eenmaal zo’ kom ik nooit weg. En terecht. Het dwingt mij om na te gaan waarom ik doe wat ik doe. Sta ik er zelf achter? Voel ik het ook echt? Of doe of zeg ik het op de automatisch piloot?
Een moeder mailde mij hierover. Haar zoon maakte een lijstje met kinderen voor zijn verjaardagspartijtje. Drie kinderen die hem hadden uitgenodigd voor hun feestje, stonden niet op zijn lijstje. Deze lieve moeder voelde zich daar ongemakkelijk bij en vroeg zich af waarom dat was. Rationeel wist ze namelijk dat dit nu eenmaal zo gaat. Maar de onrust was er ook. Waar gaat dat dan over?
In deze podcast neem ik je mee in waarom we als vanzelf doen zoals het hoort. Ook als we daarmee niet trouw zijn aan onszelf.
