‘Het is een dunne scheidslijn tussen zelfreflectie en zelfkastijding’, hoorde ik mezelf zeggen in een gesprek met een moeder.
Ik ben groot voorstander van reflecteren op jezelf. Het moederschap is een enorm grote kans jezelf vrij te maken van alles wat je tegenhoudt om volop te leven. Het is een tijd waarin zoveel heling kan plaatsvinden. Waardoor je kind ook heel blijft. Met niet teveel ballast van je eigen onverwerkte stukken.
Maar als je erin doorschiet, wat ik soms zelf ook heb en daarom zo goed herkende in dit gesprek, schiet het z’n doel voorbij. Zelfreflectie helpt je om te begrijpen waarom je doet wat je doet. Het helpt je de warboel aan emoties te zien voor wat het is. Als dit echter doorslaat in: ‘zie je wel, ik kan het ook niet, ik moet beter worden, ik ben niet geduldig/lief/rustig genoeg’, dan is dat geen zelfreflectie meer. Dan stap je onbedoeld in een oud patroon van: ik moet beter worden. En vanuit een gevoel van tekortschieten gaan handelen, brengt nooit veel goeds op de lange termijn.
In podcast 140 deel ik:
- Hoe herken je de dunne lijn tussen zelfreflectie en jezelf pijnigen omdat het niet gaat zoals je wil?
- Wat kan je doen als je merkt dat je te kritisch bent op je manier van doen als moeder (of in welke rol dan ook)?
- Wanneer is het tijd om te stoppen met proberen een situatie te begrijpen en wanneer helpt het je om te groeien?
De Lieve Moeder Podcast vind je ook op Spotify.
